Tripjes en plezier

Wat vliegt de tijd. Nog maar drie daagjes naar stage, twee weekjes Suriname, vijf dagen Bonaire en dertien dagen curaçao voordat ik weer op Nederlandse bodem ben. De laatste weken waren zo vol en druk met leuke dingen dat ik bijna vergat waarvoor ik in Suriname was.

Op dit moment zit ik op kantoor, helaas worden we gebeten door een hele miereninvasie onder ons bureau. Het is nog maar voor een paar dagen en deze week gaan we ons onderzoek afronden en nemen we afscheid van de stichting. We zijn voor ons onderzoek naar de Marroncultuur naar twee Marrondorpjes geweest ‘Lange Tabbetje’ en ‘Nason’ . Samen met iemand van de stichting, een tolk en mensen van het ministerie van regionale ontwikkeling vertrokken we op vrijdag 11 december al heel erg vroeg in de ochtend. De reis verliep erg hobbelig, maar gelukkig hoefde we niet heel lang met de boot. Het eerste dorpje waar we waren was nogal verlaten.Toch hebben we Marrons kunnen interviewen voor ons onderzoek. We zouden eigenlijk drie dagen blijven maar op zaterdag werd besloten om toch al terug te gaan. Het was een bijzondere ervaring.

Daarvoor zijn we nog op trip naar Bigi Pan geweest. Dit was heel tof want je sliep in een hangmat, in een hutje dat random ergens op het water stond. Het was een lange reis in de bus maar we stopte nog op verschillende plaatsen zoals Groningen en Wageningen. We hebben veel verschillende vogels gezien, zijn in een tempel geweest, maar het hoogte punt was het moddergevecht op de laatste dag. Ik heb vooral genoten van het prachtige uitzicht, de sterren de zonsondergang en iets minder van de lange busrit maar dit was het zeker waard.

Niet heel vreemd maar ook in Suriname vieren ze kerst. Het was wel een gek gevoel om zonder familie en vrienden, sneeuw, kou en een kerstboom kerst te vieren. Alhoewel ik een minikerstboompje bij de Chinees (supermarkt) had gehaald om toch een soort van kerstgevoel te krijgen. Samen met de vele kerstliedjes die de weken voor kerst non-stop door ons appartement te horen waren begon het toch ergens op te lijken. Kerst zelf heb ik niet in Paramaribo gevierd maar op Apiapaati. We vertrokken op éérste kerstdag naar Apiapaati. Dit is een resort in het binnenland van Suriname dat niet heel snel en makkelijk te bereiken is. We begonnen de dag goed met een lekker kerstontbijt bij Suforyou. De busrit duurde al drie uur en daarna nog z’n vijf uur varen over de Surinamerivier. Helaas bleef het ook niet droog en heb ik voor het eerst meer dan een uur samen in een poncho gezeten, wat best een grappige ervaring is.

Onze eindbestemming zag er prachtig uit, leuke hutjes met rieten daken, maar ik sliep toch liever in de hangmat. We kregen de eerste avond een heerlijk driegangen kerstdiner dat er ook echt uitzag als een kerstdiner. In de avond vlogen de flessen Borgoe en cocktail er doorheen in de groep, maar ik lag al heerlijk doodmoe op tijd in mijn hangmat, Op tweede kerstdag hebben we de Ananasberg beklommen. Dit viel in vergelijking met Brownsberg gelukkig heel erg mee, al is er wel iemand uit haar broek gescheurd. Daarna konden we afkoelen in de rivier bij de stroomversnelling en achter een boot hangen op een opblaasband. Dit was erg tof om te doen al vielen we de eerste keer er naar tien seconden al af. De tweede keer ging gelukkig veel beter en zijn we blijven hangen tot het einde. ’S Avonds kregen we weer een kerstdiner en we sloten de avond af met kampvuur en kaartspelletjes. De gidsen gaven nog een dans/vuurshow rond het kampvuur weg. De derde dag hadden zelfs de gidsen zich verslapen door het feestje van de avond ervoor en zijn we iets later van start gegaan. Dit was niet zo vervelend want het regende de hele ochtend. Gewapend in een modieuze vuilniszak (mijn poncho overleefde de boottocht niet) hebben we een Marrondorpje bezocht. Dit dorpje was veel mooier dan de dorpjes die ik met stage bezocht heb. De zon brak door en wij zijn gaan zwemmen en van rotsen gaan springen in de stroomversnelling. Eerst was ik even bang maar daarna ben ik vaak gesprongen. In de avond werden we verwend met saotosoep en niet te laat zocht ik mijn hangmat weer op. De laatste dag gingen we weer terug naar Paramaribo wat veel sneller leek te gaan dan de heenweg.

Nog niet bijgekomen van kerst stond oudjaar/nieuwjaar al voor de deur. Beetje jammer dat bijna iedereen van de Apiapaatigroep (40 man + de gidsen) voedselvergiftiging had opgelopen. Op 30 januari was er een soort festival Oase, hier was al bijna iedereen ziek. Misschien dat ik iets te hard geroepen had dat ik niet ziek was, want op oudejaarsdag was ik dat wel. In de ochtend toch gewoon de stad in geweest waar het geknal je om de oren vloog. Het was ook ontzettend druk.

Jammer genoeg voelde ik me zo slecht dat ik toch maar naar huis gegaan ben en de rest van de dag in bed heb gelegen. ’s Avonds wilde ik niet thuisblijven en ben ik naar het feestje bij Zus&zo geweest waar we met veel stagiaires om 12uur nieuwjaar gevierd hebben. Toch wel gek dat het in Nederland vier uur eerder nieuwjaar was.

Een paar dagen bijkomen, nog twee dagen naar stage en toen begon ons volgende tripje alweer Raleighvallen, Voltzberg en Blanche-marievallen. Dit alles gepropt in vijf dagen. We zijn eerst naar de Raleighvallen en Voltzberg geweest. Dit was maar vier uur rijden en bijna drie uur met de boot. Inmiddels raak je aan het reizen gewend. Eenmaal aangekomen hadden we niet eens de tijd om onze hangmat op te hangen, we gingen direct door naar de Raleighvallen.

Een wandeling van bijna een uur door de jungle bracht ons op een mooie plek waar we lekker konden zwemmen. De terugweg was in het donker, wat het ook nog een uitdaging maakte om niet plat op je snuit te gaan. ’s Avonds moest iedereen vroeg naar bed omdat de toch naar de Voltzberg 16 km best nog een soort van uitdaging was. Eenmaal onderweg snapte ik dit direct en was ik blij dat ik vroeg in mijn hangmat lag. Het was een hele tocht door de jungle en het laatste halfuur was een klim op rotsen naar de top van de berg. Gelukkig werden we beloond met een prachtig uitzicht en vergat je even dat het stiekem best zwaar was. De terugweg ging redelijk vlot alleen was ik per ongeluk tussen twee groepen in geraakt en liep ik alleen. De weg was niet moeilijk want er was maar één pad en toch was ik bang om te verdwalen en besloot ik te wachten tot ik de groep achter mij weer zag. Uiteindelijk konden we een verkoelende duik nemen bij de waterwallen. Ik zal maar niet ontkennen dat ik elk spiertje in mijn lichaam kon voelen de dag erna. We hebben nog een avondje bij de rotsen en het kampvuur gezeten om naar de sterren te kijken, onbeschrijfelijk hoe mooi. De dag erop vertrokken we al vroeg richting Blanche-Marie. Weer in het bootje en we vervolgde onze reis met vijf jeeps. We kregen nog wel ‘jeeppech’ want een van de wielen wilde niet blijven zitten, maar nadat het twee keer gerepareerd moest worden kwamen we aan in het mooie Blanche-Marie. De eerste avond was er de mogelijkheid om te gaan jagen en om ’s avonds gezellig bij het kampvuur te zitten. De tweede dag bij Blache-Marie gingen we naar een waterval, heerlijk verkoelend en een prachtig uitzicht. ’s Middags kregen we de mogelijkheid om op piranha’s te vissen. Dit was ook direct de eerste keer dat ik met een hengeltje bij het water stond. Na tien minuten vond ik het wel mooi geweest en precies op dat moment had ik beet. Het was een mega piranha die ik zelf niet het water uit kreeg, maar met een beetje hulp hebben we die avond toch piranha kunnen eten. Verrassend genoeg was ‘Kees’ ook nog lekker, maar wel een beetje zout. De avond begon met leuke kaartspelletjes en ‘wie ben ik.’ En eindigde laat nadat de stroom alweer uitgezet was. De laatste dag reden we terug richting Paramaribo een rit van negen uur met de jeep. Terugkijkend op deze trip was dit wel de allermooiste tot nu toe.

Over een precies 1 maand ben ik weer in Nederland, ergens ook wel fijn om iedereen weer te zien.

Jippie het is nog steeds heel leuk!

Lieve mensen in het koude Nederland. Al weer een hele tijd geleden heb ik iets voor jullie geschreven. Door de leuke tijd die ik hier heb vergeet ik het een beetje.

Laat ik beginnen met het onderzoek, tenslotte ben ik daarvoor in Suriname. In het begin was het lastig om afspraken te maken met Marrons in Paramaribo. We begonnen met twee kunstenaars, die vooral heel veel vertelde. Al snel kwamen wij ook in contact met werknemers van het ministerie van regionale ontwikkeling en het ministerie van buitenlandse zaken. Grappig om te zien dat je hier gewoon naar binnen kunt lopen zelfs zonder afspraak. Daarnaast lukte het ons ook om een kapitein (dorpshoofd die alle beslissingen maakt) van een Marronsdorp te interviewen, erg interessant om meer over deze cultuur te weten te komen. Eigenlijk zou ik deze week de hele week in het binnenland verblijven maar op het allerlaatste moment ging dit toch niet door en is het uitgesteld. Naast stage heb ik ook nog veel andere leuke dingen gedaan.

Het weekend van 7-8 november stond in het teken van spring break. Dit is een weekend waarbij je tegen allemaal stagiaireteams leuke spelletjes speelt. Zo hebben we trefbal, basketbal, zwembadspelletjes, cocktailbucketchallenge en ik hou van Holland gedaan. Ook hebben we een eigen choreografie op het nummer van zanger Rinus ‘ Met Romana op de scooter’ bedacht omdat de naam van ons team ‘de Sjonnies’ was. Natuurlijk waren we erg fanatiek maar helaas verloren we het finalespel van een ander team. Maar toch trots op een mooie tweede plaats. ’S Avonds was er nog een gezellig feestje voordat we allemaal onze hangmat opzochten.

Deze maand heb ik ook elke week twee lessen salsa gevolg. Dit was echt een hele uitdaging. Maar uiteindelijk kan ik met trots zeggen dat ik met 3x uitstekend ben geslaagd voor de eerste basiscursus. Ik was er zelf ook nogal verbaasd over, maar toch erg leuk.

25 November werd er in Suriname Srefidensie oftewel 40 jaar onafhankelijkheid gevierd. Overal op straat was er feest. Heel veel mensen en kinderen in klederdracht en veel muziek en kraampjes. Erg leuk en mooi om mee te maken. De avond hiervoor was er ook een groot feest in Euphoria waar Jayh en Firstman een optreden gaven. Het was erg druk maar toch een leuk feestje. Bijzonder daar was dat de mannen geen korte broeken mochten dragen. Dit was nergens aangegeven dus zag ik veel (vooral Nederlandse) mannen bij de ingang weer omkeren.

Dankzij de lieve mensen hier in Suriname maar ook de lieve felicitaties en skype gesprekken in Nederland heb ik een hele leuke verjaardag gehad. Het was wel gek omdat ik in Nederland vier uur eerder jarig was en al eerder felicitaties kreeg terwijl ik voor mijn gevoel nog helemaal niet jarig was. Na een avondje thuis gezellig kingse, drankjes drinken, slechte grappen, bevroren slagroomsoesjes en leuke cadeautjes ging de nacht tot in de vroege uurtjes door bij Tequila. Nadat we al onze dansjes op de vloer gedaan hadden kwam de taxi ons ophalen en bracht ons thuis. Eenmaal thuis was als verrassing ons huis versiert, erg lief! Op zaterdag zijn we nog met de hele groep uiteten geweest bij het ‘Pannenkoeken en poffertjes café.’

Verder ben ik nog steeds niet heel bruin, al ben ik wel gestopt met insmeren en ik verbrand niet eens. Er zijn nog enkele leuke feestjes geweest hier zoals een poolparty en een feestje op een boot dus ik vermaak me hier wel. De helft zit er al bijna op en de tijd vliegt. Vrijdag vieren we Sinterklaas met het huis en zaterdag en zondag ga ik naar Nickerie/Bigipan, een leuk weekendje weg.

Owja het is hier nog steeds elke dag 30 graden, dat was ik bijna vergeten te vertellen

Groetjes

Eerste 3 weken en eerste tripje Brownsberg

Inmiddels ben ik al drie weken in het mooie Suriname. Al lijkt het alsof ik hier al maanden zit. Bijna elke dag doen we wel iets leuks of is gezellig.

De eerste week had ik nog vrij van mijn stage. Van deze week heb ik goed gebruik gemaakt en elke dag wel iets nieuws beleeft. Ik ben bij White Beach, Havanna lounge, vele zwembaden, poolparty, I love borgoe feestje, winkelcentrums, de partybus en nog veel meer geweest. Het was zelfs zo leuk, dat ik maandags op mijn eerste stagedag al best moe was.

Om bij stichting Wan Mama Pikien te komen, is al een hele opgave. De eerste dag zijn we extra vroeg vertrokken, en dat bleek ook wel nodig te zijn. Het fietsen hier is een grote chaos. Alleen al het feit dat alles ineens links moest, was al wennen en daarbij rijden de mensen hier als gekken. Volgens onze taxichauffeur 'dikke Brian' doet iedereen maar wat in het verkeer, het duurde dus niet lang voordat we ons eerste ongeluk voorbij zagen komen, waardoor het hele verkeer vast stond.

Op stage zelf is het wel prima, eigen kantoortje en wij mogen zelfstandig het onderzoek uitvoeren. Al horen we wel soms 'iets' door het plafond kruipen, dat geeft extra sensatie aan onze stagedag. Tot nu toe zijn we informatie aan het verzamelen en met allerlei 'slimme' mensen in gesprek die ons verder kunnen helpen. We hopen binnenkort naar het binnenland te gaan om daar meer over de Marroncultuur te leren. Afgelopen week is er wel iets naars gebeurd bij de stichting. Er is namelijk ingebroken en zelfs de ventilatoren, magnetron, waterkoker en router zijn meegenomen. Erg sneu voor een kleine stichting waarvoor geld al erg schaars is. Waarschijnlijk verhuizen we binnenkort naar een betere wijk in Paramaribo en verlaten we deze ghetto.

Ook hebben we al flinke regenbuien meegemaakt, zelfs zo erg dat alle straten blank stonden. Maar als ik hoor dat jullie in Nederland al kachels en warme dekens nodig hebben, mag ik niet klagen met minimaal 35 graden.

Afgelopen weekend ben ik op trip geweest naar de Brownsberg. We vertrokken om 8:00 met een gezellige bus richting Berg en Dal waar we eerst van een kabelbaan afgingen. Dit was echt super mooi! In het begin was ik erg bang, want het was echt heel hoog en je ging super hard. Op de laatste baan heb ik zelfs op de kop gehangen, hele vette ervaring. Vervolgens reden we door naar het Brokopondo Stuwmeer. Hier gingen met een bootje naar een privé eilandje waar we konden zwemmen en vissen. Het was hier heerlijk rustig en lekker verkoelend. Helaas ben ik nog steeds niet bruin, misschien moet ik stoppen met mezelf insmeren met factor 50. Daarna reden we verder naar de onze slaapplek op Brownsberg. We sliepen in hangmatten en hadden ze al snel opgehangen. Het eten wat kok Jonathan had gemaakt was echt heel erg lekker (behalve de kip met botjes). In de avond gingen een nachtelijke jugletocht maken, waarbij we kleine diertjes gingen spotten. De kikkertjes, duizendpoten, termieten, hagedissen waren al indrukwekkend maar vielen in het niets bij het zien van de tarantula. Het was super leuk om hem even vast te kunnen houden, ik was niet eens bang! (Ja ik heb foto's als bewijs!). De jungletocht kwam ten einde en al snel zaten we lekker bij het kampvuur met een verdiende borgoe-cola. Onze geweldige 'lichtelijk' gestoorde gids Sergio liet hier nog even zien hoe goed hij kon dansen. Deze indrukwekkende dag zorgde ervoor dat we rond 1:00 totaal uitgeput in onze hangmatten doken. Ik heb echt heerlijk geslapen, en ben zelfs niet wakker geworden van de luidruchtige brulapen. Om 6 uur werden we gewekt om van de zonsopgang te kunnen genieten. Na het ontbijt maakte we ons klaar voor de wandeltocht naar de Leovallen en Irenevallen. Het was een zware tocht met veel steile stukken, maar ik ben niet gevallen. De tocht was het zeker waard! Het water was erg verkoelend maar ik zag al een beetje op tegen de terugweg. De heenweg was namelijk vooral dalen en de terugweg vooral klimmen. Het viel uiteindelijk best mee en in een recordtijd van 55 minuten zijn we terug gelopen naar ons kamp. Na nog een lekkere maaltijd reden we terug naar Paramaribo.

Op dit moment geniet ik van de mooie foto's en de brandende spierpijn in mijn benen, buik, kuiten, rug, voeten eigenlijk overal wel. Maar het was het zeker waard.

Vertrek, aankomst en eerst dag!

Geschreven in het vliegtuig:

Op dit moment zit ik ongeveer 6 uur in het vliegtuig. Een aantal weken geleden (bijna 2 maanden) heb ik al een afscheidsfeestje in Nijmegen gehouden met mijn vriendinnetjes Milja (nu in Amerika) en Lara (nu in Finland).Het laatste afscheid was gisteravond en op het vliegveld vanmorgen. Het koffers inchecken ging gelukkig ook vlekkeloos 22,7 kilo en ik mocht 23 hebben!Inmiddels 4 films, 1 kip/rijst maaltijd en snurkende mede passagiers verder bedacht ik dat ik jullie wel iets kan vertellen over de komende maanden die ik ga beleven in Suriname.

Ik zit nu in het vliegtuig met 16 medestudenten namelijk: Moniek (tevens mijn huisgenootje), Marleen (tevens mijn samenwerkingspartner), Yvonne, Jolien, Simone, Merle, Minouk, Steven, Kay, Tim, Marlinde, Saskia, Sharona, Lisa, Aileen en Yael.
Helaas zit niet iedereen bij elkaar in het vliegtuig, maar de films zijn een goede afleiding tegen de verveling, ongemakkelijke stoelen en het snurken.

Over een paar uur als we geland zijn, worden we opgehaald en naar ons appartement gebracht. Ik zal verblijven op de Johnnystraat in Paramaribo met 11 andere studenten in appartementen per 2.
De andere 5 studenten zullen op een andere locatie in Paramaribo verblijven.

Ik ga stagelopen bij stichting 'Wan Mama Pikien.' Hiervoor ga ik onderzoek doen naar de botsing van culturen in het binnenland en de stad.
Er is hier nog geen onderzoek naar gedaan, en ik weet nu ook nog niet precies wat of hoe we dat gaan doen. Aankomende vrijdag hebben Marleen en ik ons eerste gesprek bij Stichting 'WMP.'

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Vandaag geschreven(27 septmber):

We kwamen gister om 20:00 surinaamse tijd aan bij ons appartement. Het is ziet er mooi uit.
Ik heb een eigen kamer en de rest deel ik met Moniek. We hebben een tuintje en boven is er een balkon. Mijn kamer heeft airco, tv en met wat foto's en lieve kaartjes al erg gezellig.

Verder heb ik eigenlijk nog niet echt plannen voor deze week, maar het wordt vast gezellig!

Vanavond met iedereen uit eten! Doei!!