Wat vliegt de tijd. Nog maar drie daagjes naar stage, twee weekjes Suriname, vijf dagen Bonaire en dertien dagen curaçao voordat ik weer op Nederlandse bodem ben. De laatste weken waren zo vol en druk met leuke dingen dat ik bijna vergat waarvoor ik in Suriname was.

Op dit moment zit ik op kantoor, helaas worden we gebeten door een hele miereninvasie onder ons bureau. Het is nog maar voor een paar dagen en deze week gaan we ons onderzoek afronden en nemen we afscheid van de stichting. We zijn voor ons onderzoek naar de Marroncultuur naar twee Marrondorpjes geweest ‘Lange Tabbetje’ en ‘Nason’ . Samen met iemand van de stichting, een tolk en mensen van het ministerie van regionale ontwikkeling vertrokken we op vrijdag 11 december al heel erg vroeg in de ochtend. De reis verliep erg hobbelig, maar gelukkig hoefde we niet heel lang met de boot. Het eerste dorpje waar we waren was nogal verlaten.Toch hebben we Marrons kunnen interviewen voor ons onderzoek. We zouden eigenlijk drie dagen blijven maar op zaterdag werd besloten om toch al terug te gaan. Het was een bijzondere ervaring.

Daarvoor zijn we nog op trip naar Bigi Pan geweest. Dit was heel tof want je sliep in een hangmat, in een hutje dat random ergens op het water stond. Het was een lange reis in de bus maar we stopte nog op verschillende plaatsen zoals Groningen en Wageningen. We hebben veel verschillende vogels gezien, zijn in een tempel geweest, maar het hoogte punt was het moddergevecht op de laatste dag. Ik heb vooral genoten van het prachtige uitzicht, de sterren de zonsondergang en iets minder van de lange busrit maar dit was het zeker waard.

Niet heel vreemd maar ook in Suriname vieren ze kerst. Het was wel een gek gevoel om zonder familie en vrienden, sneeuw, kou en een kerstboom kerst te vieren. Alhoewel ik een minikerstboompje bij de Chinees (supermarkt) had gehaald om toch een soort van kerstgevoel te krijgen. Samen met de vele kerstliedjes die de weken voor kerst non-stop door ons appartement te horen waren begon het toch ergens op te lijken. Kerst zelf heb ik niet in Paramaribo gevierd maar op Apiapaati. We vertrokken op éérste kerstdag naar Apiapaati. Dit is een resort in het binnenland van Suriname dat niet heel snel en makkelijk te bereiken is. We begonnen de dag goed met een lekker kerstontbijt bij Suforyou. De busrit duurde al drie uur en daarna nog z’n vijf uur varen over de Surinamerivier. Helaas bleef het ook niet droog en heb ik voor het eerst meer dan een uur samen in een poncho gezeten, wat best een grappige ervaring is.

Onze eindbestemming zag er prachtig uit, leuke hutjes met rieten daken, maar ik sliep toch liever in de hangmat. We kregen de eerste avond een heerlijk driegangen kerstdiner dat er ook echt uitzag als een kerstdiner. In de avond vlogen de flessen Borgoe en cocktail er doorheen in de groep, maar ik lag al heerlijk doodmoe op tijd in mijn hangmat, Op tweede kerstdag hebben we de Ananasberg beklommen. Dit viel in vergelijking met Brownsberg gelukkig heel erg mee, al is er wel iemand uit haar broek gescheurd. Daarna konden we afkoelen in de rivier bij de stroomversnelling en achter een boot hangen op een opblaasband. Dit was erg tof om te doen al vielen we de eerste keer er naar tien seconden al af. De tweede keer ging gelukkig veel beter en zijn we blijven hangen tot het einde. ’S Avonds kregen we weer een kerstdiner en we sloten de avond af met kampvuur en kaartspelletjes. De gidsen gaven nog een dans/vuurshow rond het kampvuur weg. De derde dag hadden zelfs de gidsen zich verslapen door het feestje van de avond ervoor en zijn we iets later van start gegaan. Dit was niet zo vervelend want het regende de hele ochtend. Gewapend in een modieuze vuilniszak (mijn poncho overleefde de boottocht niet) hebben we een Marrondorpje bezocht. Dit dorpje was veel mooier dan de dorpjes die ik met stage bezocht heb. De zon brak door en wij zijn gaan zwemmen en van rotsen gaan springen in de stroomversnelling. Eerst was ik even bang maar daarna ben ik vaak gesprongen. In de avond werden we verwend met saotosoep en niet te laat zocht ik mijn hangmat weer op. De laatste dag gingen we weer terug naar Paramaribo wat veel sneller leek te gaan dan de heenweg.

Nog niet bijgekomen van kerst stond oudjaar/nieuwjaar al voor de deur. Beetje jammer dat bijna iedereen van de Apiapaatigroep (40 man + de gidsen) voedselvergiftiging had opgelopen. Op 30 januari was er een soort festival Oase, hier was al bijna iedereen ziek. Misschien dat ik iets te hard geroepen had dat ik niet ziek was, want op oudejaarsdag was ik dat wel. In de ochtend toch gewoon de stad in geweest waar het geknal je om de oren vloog. Het was ook ontzettend druk.

Jammer genoeg voelde ik me zo slecht dat ik toch maar naar huis gegaan ben en de rest van de dag in bed heb gelegen. ’s Avonds wilde ik niet thuisblijven en ben ik naar het feestje bij Zus&zo geweest waar we met veel stagiaires om 12uur nieuwjaar gevierd hebben. Toch wel gek dat het in Nederland vier uur eerder nieuwjaar was.

Een paar dagen bijkomen, nog twee dagen naar stage en toen begon ons volgende tripje alweer Raleighvallen, Voltzberg en Blanche-marievallen. Dit alles gepropt in vijf dagen. We zijn eerst naar de Raleighvallen en Voltzberg geweest. Dit was maar vier uur rijden en bijna drie uur met de boot. Inmiddels raak je aan het reizen gewend. Eenmaal aangekomen hadden we niet eens de tijd om onze hangmat op te hangen, we gingen direct door naar de Raleighvallen.

Een wandeling van bijna een uur door de jungle bracht ons op een mooie plek waar we lekker konden zwemmen. De terugweg was in het donker, wat het ook nog een uitdaging maakte om niet plat op je snuit te gaan. ’s Avonds moest iedereen vroeg naar bed omdat de toch naar de Voltzberg 16 km best nog een soort van uitdaging was. Eenmaal onderweg snapte ik dit direct en was ik blij dat ik vroeg in mijn hangmat lag. Het was een hele tocht door de jungle en het laatste halfuur was een klim op rotsen naar de top van de berg. Gelukkig werden we beloond met een prachtig uitzicht en vergat je even dat het stiekem best zwaar was. De terugweg ging redelijk vlot alleen was ik per ongeluk tussen twee groepen in geraakt en liep ik alleen. De weg was niet moeilijk want er was maar één pad en toch was ik bang om te verdwalen en besloot ik te wachten tot ik de groep achter mij weer zag. Uiteindelijk konden we een verkoelende duik nemen bij de waterwallen. Ik zal maar niet ontkennen dat ik elk spiertje in mijn lichaam kon voelen de dag erna. We hebben nog een avondje bij de rotsen en het kampvuur gezeten om naar de sterren te kijken, onbeschrijfelijk hoe mooi. De dag erop vertrokken we al vroeg richting Blanche-Marie. Weer in het bootje en we vervolgde onze reis met vijf jeeps. We kregen nog wel ‘jeeppech’ want een van de wielen wilde niet blijven zitten, maar nadat het twee keer gerepareerd moest worden kwamen we aan in het mooie Blanche-Marie. De eerste avond was er de mogelijkheid om te gaan jagen en om ’s avonds gezellig bij het kampvuur te zitten. De tweede dag bij Blache-Marie gingen we naar een waterval, heerlijk verkoelend en een prachtig uitzicht. ’s Middags kregen we de mogelijkheid om op piranha’s te vissen. Dit was ook direct de eerste keer dat ik met een hengeltje bij het water stond. Na tien minuten vond ik het wel mooi geweest en precies op dat moment had ik beet. Het was een mega piranha die ik zelf niet het water uit kreeg, maar met een beetje hulp hebben we die avond toch piranha kunnen eten. Verrassend genoeg was ‘Kees’ ook nog lekker, maar wel een beetje zout. De avond begon met leuke kaartspelletjes en ‘wie ben ik.’ En eindigde laat nadat de stroom alweer uitgezet was. De laatste dag reden we terug richting Paramaribo een rit van negen uur met de jeep. Terugkijkend op deze trip was dit wel de allermooiste tot nu toe.

Over een precies 1 maand ben ik weer in Nederland, ergens ook wel fijn om iedereen weer te zien.